117 lat temu, 10 grudnia 1905 r. Henryk Sienkiewicz odebrał literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości.

Henryk Sienkiewicz to jeden z najwybitniejszych, a także, do dziś, jeden z najpopularniejszych pisarzy polskich. Był powieściopisarzem, nowelistą, publicystą, angażował się w działalność społeczną i filantropijną.

Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Jego ród wywodził się z litewskich Tatarów. Przez setki lat jego przodkowie byli wyznawcami islamu, dopiero jego pradziad, Michał Sienkiewicz, postanowił przyjąć chrzest.

Studiował w warszawskiej Szkole Głównej, na początku prawo i medycynę, później przeniósł się na wydział filologiczno-historyczny. Na studiach Sienkiewicz był bliskim przyjacielem Aleksandra Głowackiego, znanym później pod pseudonimem literackim Bolesław Prus.

Dużo podróżował, m.in. po Europie, Ameryce i Afryce. Swoje wyprawy opisał w „Listy z Ameryki” i „Listy z Afryki”. Współpracował z prasą jako felietonista, poruszając w artykułach tematykę społeczną i kulturalną, zajmując się analizą życia wszystkich warstw społeczeństwa.

W 1880 roku napisał nowelę pod tytułem „Niewola tatarska”. Nie wzbudziła ona zachwytu czytelników, ani krytyki. Niepowodzenie nie powstrzymało go od pisania. Wkrótce napisał cenione powieści historyczne: „Ogniem i mieczem”, „Potop”, „Pan Wołodyjowski”, „Krzyżacy”. „Quo vadis” przetłumaczono na ponad pięćdziesiąt języków. Na podstawie powieści powstały filmy, także sztuki teatralne, opery, oratorium i pantomima.

Źródło: Konsulat Generalny RP we Lwowie

Jeśli znalazłeś błąd w tekście, prosimy o powiadomienie nas zaznaczając wybrany fragment i wciskając Ctrl+Enter.

  • Українська
  • Zgłoszenie błędu w tekście

    Zaznaczony tekst zostanie wysłany do naszych redaktorów: